Lára Stefánsdóttir

Ég er líklega eins og hann er hálf eirðarlaus yfir ritgerðarvinnu. Ég óska oft að ég sé þessi grúskari sem hefur unun af því að liggja yfir rannsóknarvinnu og skrifum. En það þýðir lítið að óska þess þegar maður hefur verið í ævintýraheim upplýsingatækninnar í tvo áratugi þar sem alltaf á eitthvað að vera að gerast. Fyrir okkur hafa undanfarin ár verið harla dauf, lítið um nýjar spennandi nýjungar og manni líður stundum eins og tæknihjólið sé að hægja á ferðinni.

Sem betur fer hefur eitthvað verið að gerast undanfarið varðandi samspil síma og Netsins þökk sé Hex hugbúnaði annars hefði ég líklega dáið úr leiðindum. Ég þrífst á tækninýjungum, brúka þær og finna þeim tilgang í veröldinni helst í tengslum við nám og kennslu. Þetta má sjá í vefdagbókinni minni sem auk þess að hafa texta hefur nú talað mál og myndir úr símanum mínum. Vefdagbækur eru líklega sá miðill sem hefur verið mest vanmetinn en þetta er allt að lagast núna sýnist mér. Frumkvöðlar eins og Salvör Gissurardóttir sem menn kannski kímdu að þegar hún var að skrifa vefdagbókina sína sannar enn og aftur að hún hefur framtíðarsýn á tækni sem fáir standa á sporði. Hún er búin að blogga frá því 2001 ef ég man rétt. Það er aldrei galið að leita í smiðju til hennar.

En aftur að stóru ritgerðinni, á meðan tækninýjungarnar hlægja að mér og höfuðið á mér er fullt af hugmyndum og möguleikum þarf ég að setjast niður og velta fyrir mér orðalagi, hvort allt sé nógu skýrt, númer á töflum í lagi, efnisyfirlitið rétt upp sett, heimildir í lagi og annað óskaplega óspennandi. Ég er ábyggilega haldin einhverri sjálfspíningarhvöt að hafa farið út í þetta. Er það ekki?

Sigh...