Lára Stefánsdóttir

Í dag er fjallað um eign mína á léninu utn.is í Fréttablaðinu og í framhaldi af því hringdi starfsmaður utanríkisráðuneytisins í mig í gær og gekk frá samningi um að fá lénið til sín. Ég verð að segja að þó stundum hafi verið dálítið kómískt sem upp kom í tengslum við þetta lén þá er oftar sem ég hef haft alvarlegar áhyggjur af þessari öryggisglufu í íslensku utanríkisþjónustunni. Ekki svo að skilja að ég hafi ekki treyst sjálfri mér og greinilega utanríkisráðuneytið líka sem hefur verið tiltölulega yfir þessu í meira en fjögur ár. Nauðsynlegt er að einhverjar reglur gildi um sölu og eignarhald á lénum þannig að mál sem þetta komi ekki upp án þess að hægt sé að bregðast við. Ég hefði getað neitað að láta ráðuneytið hafa lénið, ég hefði oft getað misbeitt upplýsingum sem mér bárust og hægt hefði verið að veikja þann trúnað sem þarf að ríkja í kringum utanríkisþjónustu Íslending. Þrátt fyrir að reyna að muna að lesa ekki þessi bréf þá er erfitt þegar mér berast yfirleitt um hundrað bréf daglega að byrja ekki að skanna næsta bréf áður en því var hætt, senda bréfið áfram til utanríkisráðuneytisins og eyða hjá mér. Mér finnst reyndar að ráðuneytið eigi að minnsta kosti að senda mér blóm fyrir alla þjónustuna undanfarin ár og trúnað í starfi;-)

Síðan er verulega óþægilegt að vera varaþingmaður stjórnarandstöðunnar og upplifa að ekki sé hægt að beita sér í ákveðnum málum þar sem trúnaðarbréf um viðkomandi mál hafa borist mér óviljandi. Þar með vita menn að ég hef eða gæti haft vitneskju um mál sem ég á ekki að hafa. Því er mikill léttir að þessu fari að linna.