Lára Stefánsdóttir

Mikið óskaplega er ég orðin þreytt á hundareglum sem fela í sér að alls staðar á að vera með hund í bandi. Nema á sérstökum hundasvæðum sem eru frábær en allt of fá. Jafnvel í sveitum eru komnar stríðsreglur um hunda og ketti. Svo má ekki halda hænur í bæjum. Íslendingar eru að verða svo miklar pjattrófur að það er enginn endir á því. Svo gengur þetta ekki alveg upp heldur. Hrútar og naut geta gengið laus á ákveðnum túnum en ekki hundar og kettir. Lömb geta sprottið upp við þjóðvegi en ekki kettir. Sumarbústaðir eru taldri mengast mjög af hundum svo ekki er hægt að leigja sér bústað nokkurs staðar. Hundaofnæmi er nánast óþekkt. Svo eru ekki það margir með kattarofnæmi að ekki sé hægt að hafa eins og einn bústað þar sem má vera með kött. Hvað skemmdir varðar þá er ég viss um að krakkar og fullorðið fólk skemmir meira en hundar og kettir. Eigendurnir geta alveg borgað skaðann eins og þegar þeir brjóta disk eða hrinda niður sjónvörpum eða hverju þeir taka uppá. Það er mikilvægur þáttur í lífi fólks að hafa gæludýr og mig langar í hænur. Þessar reglur hafa leitt til þess að fólk farið að vera hrætt við dýr sem mér þykir ógnvænleg þróun.