Lára Stefánsdóttir

Í gær fór ég að tína lerkisveppi fram í firði með Sigrúnu Stefáns sem ræktar þar skóg. Meginmarkmið fararinnar var að fá efnivið til að prófa pólska sveppaþurrkarann sem hún Ela í Grundarfirði fékk hana dóttur sína til að kaupa fyrir mig í Póllandi í fyrra. Það tilkynnist hér með að pólskir sveppaþurrkarar eru eðaleign. Ef ég væri ung (og ógift) er ég viss um að einhver myndi biðja mín bara til að geta gumað af slíku tæki. Pólskur sveppaþurrkari er samansettur úr nokkrum grindum og í loki tækisins er nokkurs konar hárblásari sem þurrkar sveppina, tja og alskyns grænmeti og ávexti ef út í það er farið. Eftir nokkra tíma í sveppaþurrkaranum eru sveppirnir mínir þurrir og flottir og hægt að geyma þá og nota í alskyns gúrmei. Ég upplifi mig sem búbótarkjéllíngu akkúrat núna - já og kannski svolítið húsmóðurlega - ef það væri ekki svona mikið drasl í eldhúsinu mínu eftir sveppaþurrkunina.