Lára Stefánsdóttir

Ég var að velta því fyrir mér í dag hversu sorglegt það er að við Íslendingar eigum ekki fleiri iðnaðarmenn og að virðing fyrir þeim væri alls ekki næg. Menn telja merkilegra að börnin þeirra ljúki bóknámi en iðnmenntun og sífellt verður meiri og meiri hörgull á iðnaðarmönnum. Fátt er mikilvægara einni þjóð en vel menntaðir iðnaðarmenn, hagleiksmenn á ýmsum sviðum sem eru stoðir fjölmargra starfsgreina, heimilisins og umhverfisins. Fyrir vikið eru þeir sem þó mennta sig á þessu sviði svo ásetnir að það er ekki mögulegt fyrir þá að komast yfir þau verkefni sem liggja fyrir í landinu. Hver þekkir ekki þann vanda að fá iðnaðarmann til starfa á heimili sínu? Ég reyndi að fá rafvirkja fyrir tveimur árum það hefur ekki enn gengið, dúklagningarmenn fyrir fjórum árum og þeir hafa ekki enn sést, garðyrkjumenn fyrir tveimur og aftur einu ári sem enn hafa ekki komist í verkin og það hvarflar ekki að mér að ég fái nýja eldhúsinnréttingu eða nýjan inngang í húsið mitt nema reyna að sannfæra Gísla minn um að hann sé smiður - sem hann er ekki. Iðnmenntun nýtur ekki nægrar virðingar, menntamöguleikarnir oft litlir eða ekki góðir og skilningur á fagmenntun allt of lítill. Hér þurfum við virkilega að vera raunsæ og skilja hvað við þurfum til að halda einu landi gangandi. Berjumst fyrir öflugri iðnmenntun og virðingu fyrir iðnaðarmönnum.