Lára Stefánsdóttir

Þegar ég var fyrir austan fyrir helgi heimsótti ég meðal annars skógræktarstöðina Barra á Egilsstöðum. Þar hitti ég Skúla Björnsson framkvæmdastjóra og við fórum að ræða skógrækt og sérstaklega möguleika hennar á að binda kolefni í jarðvegi og gróðri. Skúli benti mér á ýmis merki þess að líklegt má telja að fólk og fyrirtæki séu farin að hyggja að því að sjá til þess að binda kolefni í samræmi við koltvísýring sem sleppt er út í andrúmsloftið.

Möguleikar okkar Íslendinga á því að binda kolefni eru miklir þar sem við eigum mikið af gróðursnauðu landi eftir uppfok og gróðureyðingu. Samkvæmt ódagsettum upplýsingum á vef Landgræðslunnar er talið að með uppgræðslu megi binda kolefni sem samsvarar allri losun gróðurhúsalofttegunda í 500 ár.

Nú má gera ráð fyrir að kvóti verði á losun gróðurhúsalofttegunda í heiminum og því brýnt fyrir fyrirtæki að binda kolefni til þess að nýta kvótann vel. Eins og við vitum hafa Samfylkingarmenn á Húsavík lagt til að ef verður af álveri þar þá muni verða sérstök áætlun og aðgerðir í kolefnisbindingu á sama tíma. Enda eru þar miklir áhugamenn um skógrækt. En það er spurning hvort það verði ekki framtíðaratvinnuvegur á Íslandi að selja trjáplöntur og gróðursnauð svæði til að selja kolefnisbindingu þannig að fyrirtæki sem losa gróðurhúsalofttegundir geti haldið áfram rekstri.

Verður þetta til þess að Ísland verði aftur íðilgrænt?