Lára Stefánsdóttir

Ég var að lesa um portret myndir í dag, það sem vakti helst athygli mína var allt það stúss sem var í kringum þessar myndir um miðja nítjándu öld. Lýsingartíminn var langur og því mátti myndefnið ekki hreyfa sig. Menn héldu í stólarma, kreptu hnefann og höfðu e.k. stuðning við höfuðið til að geta verið alveg kyrrir. Nú skil ég betur þetta kvalda útlit sem er á flestum gömlum myndum. Þetta hefur verið alger tortúr.

Annars er ég hrifin af daguerreotype myndum sem Antoine Francois Claudet tók í kringum 1850 hann stillti fólki skemmtilega upp. Markmiðið var að myndin endurspeglaði líf fólks og segði eitthvað meira en bara andlitið.

Málarar þessa tíma töldu að ljósmyndarar væru bara lélegir listmálarar og því færu þeir út í þessa vitleysu. Ég er handónýtur listmálari svo líklega er þetta bara alveg hárrétt;-) En ljósmyndirnar voru dýrar, það kostaði sama að láta taka af sér mynd og að borða á veitingahúsi í heilan mánuð.