Fífilbrekka og breytingar (Lára Stefánsdóttir)

Í dag var ég á Fífilbrekkuhátíð að Hrauni í Öxnadal. Með mér voru Isamu Shimazaki vinur minn frá Japan og María Jónsdóttir textíllistakona sem hefur einmitt gert afar skemmtilega púða með síðasta ljóðinu í Ferðalok eftir Jónas Hallgrímsson. Isamu skildi ekki mikið en naut góðviðris, gönguferðar og íslenskrar náttúru. Merkilegasta setningin sem hann hefur sagt í ferðinni var "Þið Íslendingar eruð svo fjölbreytt þið eruð ekki öll eins - við Japanir erum öll eins". En hátíðin var góð og uppbyggingin að Hrauni glæsileg í alla staði.

Undanfarið hef ég verið að fá góðlátlegar athugasemdir frá vinum mínum um að ljósmyndunin mín hafi breyst - augljóst sé að ég sé að lesa ljósmyndasöguna. Þetta kom flatt uppá mig enda ekki mjög meðvituð um hana mig en fór að hugsa.

Ég hef ekki unnið myndir svarthvítt í nokkrum mæli - fyrr en núna, ég hef heldur ekkert verið að taka myndir af fólki neitt sérstaklega - fyrr en núna, ég er meðvitaðri um myndbygginguna því ég er líka að lesa um hana. Svo líklega er námið, sem vart er hafið, farið að hafa sín áhrif. Verður áhugavert að fylgjast með því hvert það dregur mig.

Í ljósmyndasögunni er gríðarlega mikið af svarthvítum myndum framanaf, einnig hafa portrett myndir verið ríkjandi á ákveðnum tímum í sögunni. Svo líklega hef ég þurft að fá hugsun minni farveg í verkunum mínum um leið og ég er að lesa. Nú er spurning hvort alskyns ismar fara að birtast líka því ég hef verið mjög hugsi yfir þeim undanfarið. Sérstaklega klippimyndum þ.e. ljósmynd sem er eins og klippimynd þrátt fyrir að hún sé ekki klippt og sett saman heldur ein mynd en myndefnið gefur þá tilfinningu að maður sé að horfa á margar myndir settar saman. Veit ekki alveg hvernig ég á að spreyta mig á því en það kemur jú allt í ljós. Þetta er allt saman spennandi og gefandi og ég er ennþá eins og spennt skólabarn og bíð eftir fyrsta skóladeginum með óþreyju. Vonandi gengur þetta vel hjá mér þó ég sé að ætla mér dálítið mikið.