Lára Stefánsdóttir

Ég var að skrifa ritgerð um listakonurnar í Gee's Bend sem eru ótrúlegar. Gee's Bend er lítið þorp með 750 íbúum og kúrir í krika Arizona árinnar sem umlykur það á þrjá vegu. Þarna voru þrælar sem unnu frá sólarupprás til sólarlags en á kvöldin gerðu konurnar sér bútasaumsteppi til að verjast kuldanum. Teppin voru unnin úr ónýtum fötum, pokum undan áburði eða efnisbútum sem fundust meðfram veginum. Gee's bend var fátækasta samfélag í fátækasta samfélaginu, þar er ekki skóli, matvörubúð eða læknir. Árið 1998 uppgötvaði William Arnett listmunasafnari teppin þeirra. Nú eru þau á sýningum á virtum listasöfnum og dýrasta teppið var selt á 40.000 dollara. Þau eru á frímerkjum, prýða nokkur sendiráð Bandaríkjanna og fátæktin hefur vikið frá. Ein kvennanna segir stolt frá því að nú eigi hún alltaf nægan mat í frystikistu.

Sérstaklega snerti mig þó sagan af konu sem missti manninn sinn, þegar hann var dáinn tók hún öll fötin hans og gerði úr því teppi til að minnast hans og kúra undir því til að minnast ástar þeirra. Teppið er afskaplega fallegt en þar má sjá snjáð og skítug hné af buxum mannsins.

Konurnar eru nú taldar meðal fremstu listamanna og verk þeirra borin saman við verk Matisse og Klee. Abstrakt form ólík öðrum bútasaumsteppum sem ég hef séð með ótrúlegri þrívídd. Listverk sem hefur þróast konu fram af konu allt frá þrælatímanum sem nýtur nú virðingar. Sérstaklega er tekið fram að teppin eru ekki handverk heldur listaverk því hverju breytir hvaða efni eru notuð við listsköpun?